ابَر اختر سوزان

بر دوش می کشد

اندوه کهکشان را

مجتبی عباسی هاشم آبادی 

پدرم آرتروز دارد

و من آلزایمر

او دست به عصا راه میرود

اما من

راه رفتن را فراموش کرده ام

دیگر نسیم هم قادر به ایفای نقشش نیست

چشم انتظار قاصدک بودم

برایم کیسه ی زباله آورد

دیریست مرده ام

بودنم را

تنها

حجم ناگزیر نفس ها

تفسیر می کنند

همین روزها

دخل خودم را میاورم

آن وقت

تو مجبوری

ستاره بشماری

م . ه

کاری نیست

که برایت انجام دهم

جز،

ماندن به پایت

م . ه

پنجه ی نارس آن برگ چنار

که به اجبار خزان

ره آوار زند

در کف باد

خبرم داد

که بیداد هنوز

مشت فریاد زند

بر سر داد

م . ه

چه بی صدا مرا شکستی

قراربود یک روز کبوتر

به شوق بام تو پرواز کند

یا، پَر باز کند

تو بی وفا

کبوتر و دنده را

یکجا شکستی

م . ه

در اندوه پاییز

چنان شعله ورم

که پروانه را

می فریبم

م . ه

نه نیازی نه نگاهی

نه بوسه بر لب ماهی

نه بر موی سپیدم شانه ای از سر آهی

بر سر کودک احساس

عقل افکنده کلاهی

م . ه

بگذار تا رویا رسوب کند

وحقیقت بر دمد

خواهی دید

به کوره دهی میانبر زده ای

که اهلش از فرط توهم

زمزمه ی رود را

نشخوار آب پندارند

و درخت را

دشمن تبر

م . ه

ای عاشقانه سرود

ساز باد و رقص برگ

بهانه بود

لعبت یاد تو را

ضرب باران ربوده بود

م . ه

به جای ستاره

می نشانمت بر آسمان

تا نباشی

نگران سرنوشت

م . ه

برای گنجشکی

که ساقدوش نور است

زرد نه پایان

که پیوند دیگریست

م . ه

فتاده از سر تاک

فسرده بر برخاک

من همان برگم

که بهارم

به صد افسون زاد و

خزانش به جنون داد به باد

م . ه

به اغوای هرزه ی باد

باغ عریان میشود

نقاب تازه ی تزویر است

پاییز با تمام ژرفایش

م.ه